Rozdział 20.

Miłość to takie śmieszne zjawisko. Zakochujemy się i nagle wszystko wydaje się być inne. Obiekt naszych westchnień staje się naszym ideałem. Gdy uczucie jest nieodwzajemnione to cierpimy. Nasze młodzieńcze serca pękają z bólu.

W końcu pojawia się ta odpowiednia osoba. Niespodziewanie staje nam na drodze. Wpadamy w sidła i nie ma wyjścia, ale nie szkodzi, bo jesteśmy szczęśliwi. Przytulamy się do ukochanej lub ukochanego i czujemy, jakbyśmy mieli cały swój świat w rękach. Łączy nas bezwarunkowa więź, chcemy tylko szczęścia swojego Romea lub swojej Julii.

Powoli, jeszcze trochę zaspana podniosłam powieki. Ujrzałam Marco, który bawił się moimi brązowymi włosami.

- Dzień dobry – powiedział i pocałował mnie w czubek nosa. Zakryłam się kołdrą nie chcąc wyjść. – Aniele, chodź do mnie.

Wylazłam spod jasnego materiału. Spojrzałam mu w oczy, które zawsze wydawały mi się być brązowe, jednak dopiero teraz spostrzegłam, że byłam w błędzie. Tęczówki chłopaka były piwno-zielone, patrzyły właśnie na mnie. Było w nich tyle ciepła i zrozumienia. Zupełnie jak w osobniku, do którego należały.

- Cześć, wariacie – przywitałam się. Złożyłam pocałunek na jego ustach, po czym położyłam głowę na nagiej klatce piersiowej Marco. Słyszałam bicie jego serca – było ono dla mnie najpiękniejszym dźwiękiem na świecie.

Leżeliśmy tak jeszcze przez kilka minut, lecz stwierdziliśmy, że pasuje w końcu zwlec się z łóżka. Chłopaki mieli mieć trening, a ja po raz kolejny miałam być jego gościem.

W mieszkaniu było cicho więc myśleliśmy, że Robert już się zmył. Wyszłam z pokoju jedynie w koszuli nocnej, a Marco ubrał spodnie. Niekompletnie odziani przemieszczaliśmy się w kierunku salonu,

- Witam – Lewy uśmiechnął się do nas. – Co się tak skradacie?

Spojrzeliśmy po sobie. Czułam, że oblewam się rumieńcem.

- Chyba powinienem się zbierać – Reus zrobił tył zwrot  a po chwili wrócił do nas, żeby się pożegnać i zniknął za drzwiami.

- Jadłeś śniadanie? – starałam się odwrócić uwagę Lewandowskiego. Poczłapałam w kierunku lodówki. Brunet podążył za mną.

- Kaja – odłożył na blat opróżniony do połowy kubek z kawą. – Nie mam nic przeciwko temu, żeby Marco od czasu do czasu tutaj spał.
- Więc o co chodzi? – zapytałam rozdrażniona.

- O nic – jego niebieskie ślepia wpatrywały się we mnie. Były niczym tafla jeziora, nieprzeniknione, głębokie, tajemnicze. – Dziwnie mi widzieć kolegę z klubu półnagiego we własnym mieszkaniu, a nie w szatni po meczu, ale wiem, że jakoś muszę to przecierpieć, ponieważ on cię uszczęśliwia.

- To dlaczego tak na mnie patrzysz?

Nic nie odpowiedział tylko mnie przytulił. Nie rozumiałam jego zachowania.

- Przepraszam – zrobił minę szczeniaczka. – Rozmawiałem z Wojtkiem. Nie chciałem, żebyś się wkurzyła. Jesteś dla mnie jak siostra to stąd ta opiekuńczość.

- Masz Milenę – wytknęłam mu.

- Kajka, błagam – wywrócił gałami i zaśmiał się. – Owszem, ale ty jesteś moją przyjaciółką, bardzo bliską, niemal jak rodzina.

- Wiem, tylko się z tobą droczę – odparłam i wystawiłam mu język.

- W końcu widzę Kaję, taką jaką zawsze lubiłem – poczochrał moje włosy, za co spiorunowałam go wzrokiem. – Nie bij!

Mając takiego przyjaciela jakim był Robert życie stawało się o wiele łatwiejsze.

*

- Kaja, dziękuję – Jurgen usiadł obok mnie. – Jak przychodzisz na treningi to chłopakom jakoś od razu chce się biegać, zwłaszcza Reusowi. Masz na niego dobry wpływ, w końcu spędzacie dużo czasu ze sobą.

- E tam, to nie moja zasługa – odparłam.

- Uwierz mi, wiem, co mówię – wyszczerzył się. Zwiesiłam głowę i westchnęłam. – Czy wy…?

- Uhm, tak – przyznałam nieco zawstydzona.

- Życzę wam szczęścia, chociaż patrząc na niego to nie muszę chyba tego mówić.

- Jak to? – lubiłam rozmawiać z trenerem Kloppem. Był sympatycznym człowiekiem, z którym można było się powygłupiać, jaki i porozmawiać szczerze od serca. Nie dało się go nie lubić.

- Kiedy zaczynałem z nim współpracę to owszem był ambitny i pracowity, w końcu nadal tak jest. Pomimo swojego młodego wieku widzę w nim potencjał. Od jakiegoś czasu zauważyłem w nim pewną zmianę. Jest weselszy niż zwykle, żartuje jeszcze częściej, uśmiech nie schodzi mu z twarzy. Myślałem, że może po prostu dobrze się czuje z drużyną albo udzieliła mu się głupawka Mario. Teraz jednak wiem, że wszystko tkwi w Tobie – wyjaśnił. Szczęka mi opadła. Nigdy nie spodziewałabym się takich słów po szkoleniowcu BVB. – Nie rób takiej zdziwionej miny. To wszystko prawda.

- Chyba po prostu nie wierzę, że to wszystko się tak potoczyło – wyznałam.

- To uwierz – poklepał mnie po ramieniu, po czym wstał z miejsca i podszedł do chłopaków, którzy podczas chwili nieuwagi trenera zaczęli się wygłupiać.

Cała sytuacja była bardzo komiczna, bowiem Reus ukradł Lewemu buta i ten gonił za nim przez całe boisko. Jurgen rozłożył tylko bezradnie ręce, a reszta drużyny zwijała się ze śmiechu.

- Widzę, że coś mnie omija – podniosłam głowę i zobaczyłam Mario, który jak zwykle się uśmiechał. Pocałował mnie w policzek na powitanie, po czym zajął miejsce obok mnie. – U nas to nigdy nudno nie jest.

- Nie da się ukryć – włożyłam ręce do kieszeni i zerknęłam na niego. – Szkoda, że nie zagrasz w sobotę.

- Żałuję, ale mam nadzieję, że szybko wrócę do pełni sił. Potem spotkanie z Realem! Jak mnie Ronaldo zobaczy to się schowa w szatni – Goetze żwawo wymachiwał rękami. – Nie śmiej się, tak będzie!

- Mario, nie podrywaj mojej dziewczyny – zmachany blondyn usiadł obok nas. W ręce dalej miał korka Lewego, którego raczej nie zamierzał oddać. – Patrzcie, to moje dziecko.

- Nie wiedziałem, że Kaja była w ciąży – zażartował kontuzjowany zawodnik Borussii.

- Ty wielu rzeczy nie wiesz – zaśmiałam się. – Jak go nazwiemy?

- Marco Reus Junior, oczywiście! – wykrzyknął.

- Imbecyl! – syknął w jego stronę brunet wyrywając mu jego bobasa. Ubrał go z powrotem na stopę i spojrzał na niego groźnie.

- Oddaj nasze dziecko – Marco wstał z miejsca i wypiął mężnie swoją klatę do przodu.

- Spłodzicie sobie drugie – odrzekł Robert. Spojrzał na mnie i posłał mi wzrok, co miało oznaczać „tak naprawdę wcale nie mam tego na myśli”.

- Radzę ci kupić zatyczki do uszu. Znając Marco weźmie sobie do serca twoje słowa – Mario dał Bobkowi kuksańca w ramię.

- Zboczeńcy mnie otaczają! - krzyknęłam udając przerażenie. Wybuchnęliśmy śmiechem i zapomnieliśmy o durnych sprzeczkach.

*

- Kaja, otwórz drzwi - rozkazał mi Lewy. 

Spojrzałam na niego z miną a'la "are you fucking kidding me?". Wiedziałam, że z nim nie wygram więc poszłam przywitać gościa. Nacisnęłam klamkę i omal nie padłam na zawał. 

- Dzień dobry - przywitała się z uśmiechem na twarzy.

Robert był równie zdziwiony jak ja. Wybąkał coś pod nosem i ewakuował się zostawiając nas same. Wpuściłam ją do środka, chociaż nie miałam na to ochoty. Położyła torebkę na fotelu, a następnie spojrzała na mnie.

- Czego tu chcesz? - zapytałam. Założyłam ręce na piersi i czekałam na jej odpowiedź. 

- Chciałam ci tylko oznajmić, że twoje szczęście już długo nie potrwa - rzekła.

- To ma być groźba? - spojrzałam na nią z kpiącym uśmieszkiem.

- Nie - odpowiedziała chłodno. - Marco będzie ojcem mojego dziecka.

Zaczęłam kręcić głową z niedowierzaniem. Nie mogłam wyjść z szoku. Patrzyłam się na nią i nic nie mówiłam. Jej twarz wyrażała triumf i zadowolenie. Wyszła z mieszkania zostawiając mnie otępiałą, nie mogącą nic z siebie wydusić.

*

Siedziałam z Mario u niego rozmawiając o tym, co powiedziała mi Caroline. Przychodziło mi z trudem wypowiadanie kolejnych słów. Nie wiem dlaczego poszłam z tym akurat do niego. Chyba pokierowało mną to, że bądź co bądź - jest najbliższym przyjacielem Marco. 

Rozległ się dzwonek. Dołączył do nas blondyn we własnej osobie. Goetze przywitał się z nim i zostawił na samych. Reus chciał mnie pocałować, ale odsunęłam się. 

- Musimy porozmawiać - poklepałam miejsce obok siebie. Posłusznie usiadł i przyglądał się mi. - Była u mnie Caroline.

- Że co? Czego chciała? Co powiedziała? - chłopak ożywił się i zaczął zadawać masę pytań.

- Będziesz mieć swojego Marco Reusa Juniora - powiedziałam. Jego reakcja była taka sama jak moja. Szok. Niedowierzanie. Zdziwienie. 

- Zaskoczyłaś mnie - odezwał się w końcu. - Kaja, co teraz?

- Ty mi powiedz.

- Będę musiał z nią porozmawiać - spuścił głowę. Chwycił mnie za rękę i uśmiechnął się pokrzepiająco. Miał nadzieję w oczach, ale był smutny. - To nie zmienia moich uczuć do ciebie.

Westchnęłam i przytuliłam się do niego. Objął mnie ramieniem i pocałował w czoło. Kochałam go. Bezgranicznie.

_____________________________________________

Miał być dłuższy, ale musiałabym tu wplątać mecz z Schalke, a nie chcę tego robić, żeby nikogo więcej nie dołować. 

Namieszałam. Znowu! Miało się skończyć inaczej, ale doszłam do wniosku, że nie będę chamska, że zrobię to potem... xd

W środę Real. Ciekawie będzie. Mam nadzieję, że zobaczę Mario, Marcela i Gundo na boisku, bo zginiemy. ;_;

A teraz idę, bo Barca właśnie gromi Deportivo!