Rozdział 14.

Wszystko wydawało się być w porządku, aż do naszego powrotu do Dortmundu. Nie żałowałam tego co się stało, ale wyrzuty sumienia mnie zżerały. Czułam się nie fair w stosunku do Maćka, że robię takie rzeczy za jego plecami. W końcu wciąż z nim byłam, oświadczyl mi się i nadal nie dałam mu odpowiedzi, w zamian za to spędziłam upojną noc w ramionach Marco. Na myśl o blondynie automatycznie się uśmiechnęłam.

Leżałam na łóżku i czekałam na Maćka. Po chwili usłyszałam pukanie. Powiedziałam „proszę” nie fatygując się, żeby otworzyć drzwi. Zielonooki wszedł do pokoju i ucieszył się na mój widok. Zrobiłam mu miejsce obok siebie i położył się.
- Tęskniłem.

Patrząc na jego uśmiechniętą twarz, która była pełna nadziei i wiary w to, że zaraz mu powiem, iż zgadzam się na ślub sprawiała, że chciało mi się płakać. Pomimo tego musiałam zrobić to, na co przygotowywałam od kilku dni.

- Maciek - zaczęłam. Podniosłam się z łóżka i zaczęłam chodzić w kółko. - Musimy się rozstać.

Zdumiony wstał i podszedł do mnie, po czym chwycił mnie za ręce i chcąc mnie pocałować zaczął się do mnie przybliżać.

- Przestań, Maciek! - zaczęłam się od niego odsuwać, ale jego uścisk był zbyt silny. - Zostaw mnie, do cholery!

- Powiedz, zostawiasz mnie dla tego szwaba, tak? - nigdy nie widziałam, żeby się tak zachowywał. Bałam się, naprawdę się bałam, a do tego byłam w mieszkaniu tylko z nim.

- Puść mnie, to boli - ściskał moje nadgarstki i krzyczał mi do ucha, jak bardzo nienawidzi Marco. - Zostaw mnie, proszę.

- Powiedziała, że masz ją puścić! - znikąd w pokoju pojawił się Łukasz i popchnął swojego kuzyna, który w efekcie upadł na podłogę. - Kobiet się tak nie traktuje, nie nauczyli cię?

Po chwili do pokoju wszedł Lewy i zaczął rozdzielać dwójkę bijących się ze sobą mężczyzn, po czym chwycił mojego byłego za koszulkę i wyrzucił z mieszkania.

- Masz się tu więcej nie pokazywać! - wrzasnął na odchodne i trzasnął drzwiami.

- Cii, już po wszystkim, on cię nie skrzywdzi - Piszczek przytulał mnie i próbował uspokoić.

- N-n-nie wi-e-em co by się sta-a-ło, gdy-y-by-yście n-nie wrócili - mówienie przychodziło mi z trudem. Wybuchnęłam spazmatycznym płaczem i nie mogłam sama się ze sobą uporać.

- Maleńka - Lewy przytulił mnie mocno do siebie, ale byłam cała roztrzęsiona i przestraszona. - On cię nie skrzywdzi, my na to nie pozwolimy.

Łukasz siedział ze mną na kanapie w salonie starając się, żebym przestała płakać, a Robert w tym czasie poszedł zrobić herbatę. Gdy siedzieliśmy już w trójkę opowiedziałam im, co dokładnie się zdarzyło.

- Kaja, to palant, skończony kretyn i udowodnił to po raz kolejny - rzekł Piszczek. - To przez jego zazdrość i zachowanie rozpadł się wasz związek.

- Ja też nie jestem bez winy, uwierzcie - odparłam, a widząc ich zdziwione spojrzenia westchnęłam. - To długa historia.

Usłyszeliśmy dzwonek do drzwi. Lewandowski poszedł powitać gościa, jakim był Marco. Kompletnie zapomniałam o tym, że byliśmy umówieni. Gdy tylko go zobaczyłam od razu zerwałam się z miejsca.
- Marco... - powiedziałam i wtuliłam się w niego, a po sekundzie rozpłakałam się po raz kolejny tego dnia.

- Kaja, płaczesz? Jezus Maria, co się stało? - zaniepokojny pociągnął mnie w stronę kanapy. Lewy dał Łukaszowi znak, żeby zostawić nas na chwilkę samych.

Znowu musiałam wrócić do wydarzeń sprzed kilku godzin. Reus po tym jak skończyłam wstał i miał minę, jakby chciał coś roztrzaskać. Piszczu i Bobek wrócili do nas i zdezorientowani patrzyli, jak Niemiec klnie siarczyście pod nosem chodząc od kanapy do fotela i z powrotem.

- Marco, uspokój się - zaczęłam targać go za rękaw, żeby w końcu przestał.

- Po prostu jestem wściekły, że pozwoliłem ci na to, żebyś sama z nim rozmawiała. Mówiłem, że lepiej będzie, jak też przyjdę, ale dałem ci się namówić - zachowanie Macieja zadziałało na niego jak płachta na byka. - To moja wina, nie powinienem był się zgadzać.

- Tylko tego mi brakuje, żebyś się teraz obwiniał - położyłam rękę na jego kolanie i spojrzałam mu w oczy. - Już po wszystkim.

- Przepraszam, czy ja dobrze rozumiem, że wy byliście w jakiejś zmowie? - zapytał Łukasz patrząc na naszą dwójkę.

- Nie nazwałabym tak tego - odpowiedziałam i uśmiechnęłam się do blondyna. - To część tej mojej długiej historii.

*

- Zerwała ze mną.

- Czułam, że do tego dojdzie. Co teraz?

- Nie mam pojęcia, ale nie odpuszczę, bo ją kocham. A tego gnoja ukatrupię.

- Skończ, wiesz o tym, że go kocham. Trzymaj się planu.

*

Spacerowałam po parku i myślałam nad tym, co mnie spotkało. Zaczęłam wątpić, że przyjazd tutaj to był dobry pomysł. Zamiast uwolnić się od problemów zwaliły mi się na głowę kolejne.

- Kogo moje oczy widzą - usłyszałam za sobą. Nie musiałam się odwracać, ten głos poznałabym wszędzie.

- Witaj - ucałowałam go w policzek i wzięłam pod rękę. - Też wybrałeś się na przechadzkę?

- Tak, ale nie sądziłem, że cię tu spotkam - zatrzymał się nagle. - Jak się czujesz?

- Już lepiej - oznajmiłam. - Idziemy dalej?

- Może usiądziemy? Chcę o czymś z tobą porozmawiać.

Pokiwałam głową i przystałam na jego propozycję.

- Posłuchaj - przerwał na moment i westchnął. - Wiem, że dużo ostatnio przeżyłaś, ale chciałbym wiedzieć, co z nami będzie?

- Nie wiem - tylko na taką odpowiedź było mnie stać. - Chyba nie jestem gotowa na żaden związek póki co.

- Jak to? A ja? A to co przeżyliśmy? A nasze plany?

- Zrozum to, że Maciek nie chciał mi nic złego zrobić. Ja go zraniłam, zachowałam się tak, jak on parę miesięcy temu. Okłamywałam go, zdradzałam i skrzywdziłam. Nie czuję się z tym dobrze - wyznałam. Zwiesiłam głowę, bo nie mogłam znieść widoku rozczarowanego Reusa.

- Rozumiem, że gryzą cię wyrzuty sumienia, ale masz prawo być w końcu szczęśliwa - chwycił mnie za rękę i chciał zmusić do tego, żebym spojrzała na niego. - Po prostu musisz zostawić przeszłość za sobą. Mi też nie było łatwo po zerwaniu z Caroline, zwłaszcza, że to ona mnie zostawiła, chociaż już nic do niej nie czułem, bo zakochałem się w tobie a ty byłaś z Maćkiem.

- Nie byłam fair co do niego i źle mi z tym. Poza tym był dla mnie ważny, przeżyłam z nim wiele chwil i nie jestem gotowa. Przepraszam.

Zaczęłam iść alejką w stronę domu. Marco dogonił mnie i zatrzymał.

- A ja to się nie liczę? Pomyślałaś o mnie, o tym co ja czuję? Nie zamierzam być twoją zabawką na gorsze dni, jak było w przypadku waszych kryzysów - stałam jak wryta nie wiedząc co powiedzieć. - Kocham cię i nie potrafię bez ciebie normalnie funkcjonować. Jesteś dla mnie najważniejsza.

Zarzuciłam mu ręce na szyje i pocałowałam go.

- Też cię kocham - wyznałam. - Ale daj mi trochę czasu, proszę. Skoro jestem dla ciebie ważna to uszanuj moją decyzję. Nawet jeśli się z nią nie zgadzasz.

_________________________________________

Jestem szują i nie będą ze sobą... ;>

W ogóle stwierdziłam, że jednak trochę wydłużę to opowiadanie i nie skończy się na 25 rozdziałach. Nie wiem, czy się cieszycie, czy nie, ale jeszcze będziecie trochę musieli tego poczytać... xd

A jutro mecz z Hannoverem. *_* Jaram się.

Dobranoc. :3