Rozdział 1.

Wlokąc za sobą walizkę, szukałam wzrokiem mojego mierzącego 184 centymetry przyjaciela. Wśród tych tłumów na lotnisku ciężko było go wypatrzeć. W końcu zrezygnowana usiadłam na ławce i przymknęłam oczy. Miałam za sobą nieprzespaną noc w samolocie, ale przynajmniej mogłam sobie to wszystko jeszcze raz dokładnie przemyśleć. Zostawiłam Polskę, kraj, w którym się wychowywałam. Pożegnałam moją rodzinę i warszawskich przyjaciół i przyleciałam tutaj – do Dortmundu. Co mnie skłoniło? Potrzebowałam tego. Wiedziałam, że ucieczka od problemów nie jest ich rozwiązaniem. W ciągu pół roku musiałam opanować język niemiecki do niemalże perfekcji, ale pomógł mi w tym Robert. W końcu to On miał też swój udział w podjęciu tej decyzji. 

- Kaja, co Ty, śpisz? – podniosłam powieki i zobaczyłam roześmianą buzię Lewandowskiego.
- Zawsze chciałam wiedzieć, jak to jest być bezdomnym i spać gdzie popadnie – odparłam.
- Nawet jak jesteś niewyspana to humor Ci dopisuje.
Wstałam z ławki i przytuliłam się do niebieskookiego. Zawsze jak stałam koło Niego czułam się jak liliput. Nie należałam do niskich, miałam 172 centymentry wzrostu. Ale te 12 centymentrów sprawiały jednak, że Robert wyglądał przy mnie jak wielkolud.
- Koniec czułości, zabierz mnie stąd, bo zaraz padnę trupem – powiedziałam odklejając się od Niego.

Lewy zabrał moją walizkę i podążył do wyjścia, a ja za Nim. Szliśmy sobie spokojnie na parking, ale po drodze zostaliśmy zatrzymani przez jakieś 2 napalone fanki. Nie wiem, czy wspominałam, ale Bobek (jak miałam w zwyczaju nazywać Lewandowskiego) jest napastnikiem jednego z klubów Bundesligi. I jak widać nie tylko Polki mają kisiel w majtkach jak Go widzą. Ah, ta sława.
Po całym rytuale, to znaczy po piskach, autografach i strzelaniu sweet fotek znaleźliśmy się w końcu w samochodzie Roberta i pojechaliśmy do Jego mieszkania, gdzie miał być mój tymczasowy dom.
_____________________________________________
Dzień dobry :D. Pierwszy rozdział pewnie nie zachwyca, początki zawsze są denne, mam nadzieję, że potem będzie lepiej i że się Wam spodoba ;). Szablon daje po gałach, za co przepraszam, ale nie jestem obeznana za bardzo w blogspocie. Zresztą - musi być żółto-czarno w końcu barwy Borussi :D. Za wszelkie błędy interpunkcyjne, ortograficzne i tego typu bardzo przepraszam ;). No to, do następnego. ;)